Winter 2021. Een winter die menig fotograaf niet zou vergeten. Wat hebben we kunnen genieten van flinke vorst en sneeuw. En wij als fotografen zijn er natuurlijk dol op. Hoe vaak gebeurt het dat we Nederland in haar witte glorie zien en waarbij schaatsend Nederland ook aan zijn trekken komt. Ikzelf heb hier ook van kunnen genieten. Helaas niet de hele week i.v.m. werk en school, maar toch wel het één en ander kunnen vastleggen, waaronder het ‘paard van Marken’.
Voor deze shoot moet ik samen met jullie teruggaan in de tijd, 2018 om precies te zijn. Het was begin Maart 2018 dat ik op het ‘oh zo fantastische internet’ zag wat het winters geweld aan kan richten aan het water. Natuurlijk weet ik dat water gaat bevriezen als de temperatuur onder het vriespunt komt, duhu, maar niet wat er gebeurt als je daar flink veel wind bij komt zetten. Op verschillende social media-uitingen zag ik wat voor kunstwerken dit achterliet. Ik wilde dit met eigen ogen bekijken op een plek waar genoeg noord-oostenwind te vangen viel en waar een mooi gebouw als ijzeren reus centraal stond in dit winters geweld. Daarbij kwam ik gauw bij het paard van Marken.
Toendertijd was het mijn eerste keer dat ik naar deze vuurtoren ben gegaan. Ik had totaal niet gekeken hoe ik daar moest komen en ben dus op de bonnefooi daar heen gekart in mijn Fiat Punto (op zomerbandjes). Niet wetend dat je daar bij een parkeerplek moest parkeren om vervolgens een dik half uur te moeten lopen. Dit laatste had ik aan mijn kleine maat laars gelapt toen ik daar aan kwam en de lucht al mooi paars zag gloeien. Als ik toen nog moest lopen kwam ik waarschijnlijk met zonsondergang pas aan, met mijn conditie en de ijzige wind. Ik dus met mijn automobiel al slalommend het fietspad op om zo op tijd bij de vuurtoren aan te komen. Een handje vol mensen stonden daar al de koude wind te trotseren. Met een gevoelstemperatuur van rond de -15 graden Celsius voegde ik me er tussen en schoten we de ene plaat naar de andere. Om de kleine ijs-speren tegen te houden hielden we de hand voor onze gezicht en gleden we over de ijsballen op zoek naar composities en trotseerde we dit geweld. Wat een magisch gevoel was dat. Zeker als je thuiskwam en het koude geweld nog op je computerscherm tevoorschijn zag komen
Dit wilde ik nog een keer meemaken. Zo ging ik afgelopen donderdag 11 Februari 2021 op pad. Het had die zondag daarop flink gesneeuwd en gevroren dus ik wist dat het markermeer wel van zijn harde kant liet zien. Een ezel stoot zich, in dit geval, geen 2e keer aan hetzelfde been en heb via ‘gezichtboek’ een vouwfiets op de kop weten te tikken. En zo stapte ik op mijn vouwkameraad in de kou en legde de 3km naar de vuurtoren af. Onderweg kwam ik wat collega-fotografen tegen die net als mij vol bepakt waren als een pakezel hun passie gingen vastleggen bij het Paard. Daar aangekomen waren er nog 6 mede plaatjesjagers bezig om hun creativiteit te uiten. Als een koe die een plek zocht om te gaan grazen, was ik ook op zoek naar een juist stekkie voordat de zon zich aan de horizon liet zien.
Wat het verschil maakt van 3 jaar geleden, was dat ik nu ongeveer wist waar menig fotograaf qua afbeelding mee op de proppen zou komen. Namelijk de ijsballen in combinatie met de vuurtoren. Klinkt apart, maar ik kan er niets anders van maken 😀 Als doel had ik mezelf dan ook gegeven dat ik wat spannender composities ging opzoeken. Gelukkig had ik er de ruimte voor, wat een paar dagen later helaas niet kon i.v.m. de 10-tallen fotografen die als een Chinese waaier rondom de vuurtoren bivakkeerde, en legde ik aparte shots vast. Dit allemaal op hurkhoogte.
En toen maakte ik een beginnersfoutje. Een paar minuten voordat de lachende gouden bol op kwam ging ik het statief in zijn grootste strekstand zetten. Toen ik dit had gedaan en mijn oog door de zoeker gleed en dus op zoek was naar een compositie gleden de eerste zonnestralen al over de welbekende ijsballen heen. “Damn, op hurk hoogte was het een stuk beter. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Snel maar doen, anders krijg ik spijt.”. En zo lag er dus een minuut later een statief in een flinke spagaat, alsof er een inktvis op het droge lag, op de bevroren markermeer. Niet erg handig. Het maakte kleine miskule hupjes als je een foto ging maken. Dus het statief maar weer in zijn hurkstant zetten. Helaas had ik geen afstandsbediening bij me om de zon even op pauze te zetten. Nee, die ging gewoon door met zijn dagelijkse route. Zo zie je maar weer, elke ‘pro’ fotograaf kan nog een beginnersfout maken.
Zo dartelde ik als een lammetje door de wei, over het ijs om spannende beelden te schieten. Één van de spannendste beelden is de onderstaande. Ik zag een doorgang tussen 2 sneeuwheuvels door waar aan de linkerkant de zon nog niet zijn stralen had laten zien. Op die heuvels lagen ook de ‘ijsballen van Marken’. De vuurtoren lag ook precies in de lijn van de doorgang. In mijn hoofd zag ik een afbeelding voor me waarbij de stervorming van de zon en het lage standpunt in de doorgang een mooi perspectief kan worden voor de vuurtoren. Technisch was het wel een hoogstandje. Er was focus-stacking nodig om alles goed scherp te krijgen en er was bracketing nodig om een breed dynamisch bereik te krijgen aangezien ik in de schaduw de foto nam en de vuurtoren lekker in het zonnetje zat te bakken. En zo lag ik als een dubbelgevouwen fotograaf in een ijsgreppel een arsenaal aan foto’s te schieten. Het koste me wel een afspraak bij de fysio, maar ben erg tevreden met het resultaat.
Of ik in de toekomst weer als een bevroren pegel op mijn vouwfietsje naar het Paard ga om ijsballen of andere shots vast te leggen tussen een horde andere fotografen??!! Zekers te wetens. Het is een kunstwerk van de natuur die elke keer weer anders is en het is juist mooi om het met mede passie-malloten mee te maken. Nog niet geweest? Ik hoop je in flinke vorst periode daar te zien. Nu maar eerst genieten van de verdiende Lente.
Leave a reply