Om 2:00 op 17 juli galmde de alarmbellen al door mijn slaapkamer. Met enig energie gingen we naar de P+R in Nijmegen. Daar konden we voor een leuk bedrag de auto neerzetten en gebruik maken van de pendelbus. Ideaal dus. Aangezien de eerste wandeling over de Waalbrug ging had ik voor mezelf besloten om het blauw uurtje en de zonsopgang vast te leggen met de brug. Toen de pendelbrug ons had afgedropt ging ieder onze eigen weg. Ik ging als een snelwandelaar richting de Waalbrug. Ik zag al dat het vrij bewolkt was en er een oranje streep zich voltrok in de horizon. Tussen de uitgaande jongeren mij een weg gebaand naar de oever van de waal. Daar als een hazewindhond mijn foto installatie neergezet en een juiste compositie uitgezocht om een pracht shot te maken van de setting, brug en opgaande zon. Met het resultaat ben ik uitermate tevreden.
Na dit zalige cadeau in de ochtend ben ik naar de overkant gegaan. Daar heb ik nog wat shots gemaakt, maar niet zo magisch als die ik voorheen had geschoten. Aan de overkant wemelde het ook van de drones. Ik had zelf die van mij thuis gelaten vanwege de reden dat het vliegen bij een evenement niet erg veilig zou zijn en ivm met boetes die wellicht uitgedeeld zouden worden. De volgende dag toch maar meenemen, aangezien de organisatie dit blijkbaar toelaten.
De volgende tussenstop was op de dijk richting Oosterhout. In mijn hoofd had ik een shot in gedachte waarbij de sliert met mensen duidelijk zichtbaar is op de dijk met de Waalbrug op de achtergrond. Dit kon ik alleen bereiken door op een hoger niveau te fotograferen dan de 41.000 mensen die er liepen. Doordat ik een dag ervoor heb gekeken welke bruggen er waren die zicht over de dijk krulde, wist ik dat de weg s100 een overlapping maakt over de dijk. Daar aangekomen, zag ik dat het raak was. De zoomlens, 70-300mm op mijn Nikon D7100 geschroefd en meerdere shots van de gekrulde mensen massa gemaakt.
De volgende korte stop was Elst. Daar met de auto naar toe gescheurd om daar de sfeer te proeven. De sfeer die ik de komende dagen nog vele malen zal aantreffen. Met geluk vond ik snel een parkeerplek en ben richting het centrum gegaan. Met de Panasonic Lumix 7 in de hand ben ik gaan spotten in de meute mensen. Mijn taak was om de details van de vierdaagse vast te leggen. Van de kijkers die uit hun zelf-mee-gebrachte tuinstoelen de lopers toejuichde tot aan de flesjes bier die op staantafels staan. De sfeer vastleggen die de vierdaagse met zich meebrengt.
Om ook mijn vrouw aan te moedigen ben ik naar de volgende plaats, Bemmel, gegaan. Met een ingeklapt vissersstoeltje en mijn Nikon in de handen ging ik onderweg naar een zitplekje. Langs de vele mensen naar mijn stekkie gegaan (deze was al vastgehouden door mensen die ik kende). Tijdens deze ‘jungle tocht’ merkte ik dat de sfeer ook hier uitmuntend was. Een zanger die werd ingehuurd door een bar zong de lopers en kijkers toe, een dweil-orkest maakte er een groot feest van door diverse swingende nummers ten gehore te brengen en een geheel orkest liet marsmuziek langs komen om zo ook de militairen , die ook mee liepen, een steuntje in de rug te geven. Wat een happening.
Ook een happening was de prestaties van mijn vrouw. Waar ze het vorig jaar erg moeilijk mee had, ging nu bijzonder goed. Ik moest nog haasten om haar bij te houden bij het aanmoedigen en binnenhalen. Trots ging ik dan ook maar richting de Wedren om haar binnen te halen.
Hier aangekomen, stroomde de mensen al binnen. Met honderden tegelijk. Nu nog met een glimlach, omdat dit de eerste dag was van hun 30,40 of 50 km wandeling. Maar wel hunkerend naar het gevoel dat men krijgt bij het uittrekken van de schoenen. Zo ook mijn vrouw die met vermeende stappen haar laatste meters maakte. Bij de finish aangekomen gauw een nieuwe kaart halen voor de volgende dag en ons naar hui begeven. Op weg naar het gevoel, het gevoel van de uitrekkende schoen.
Leave a reply