De hollandse reuzen

Na een dag/avond hard gewerkt te hebben, ik ben begeleider in de gehandicaptenzorg, kwam ik om 23:00 thuis en stond mijn programma nog steeds vast wat ik de volgende ochtend zou gaan doen. Namelijk naar kinderdijk. Een prachtig gebied gevuld met molens die benoemd is tot UNESCO werelderfgoed. En ik als Nederlandse jongen, ja…zo voel ik me..ook al ben ik 39, heb het nog nooit gezien.

Met 4 uur slaap, stapte ik in mijn Fiat om richting het zuid westen te gaan. Ik hoefde niet bang te zijn dat ik onderweg in slaap viel, want wat rijden er gekken op de weg. Geplaagd door bumperklevende aso’s , kudde vrachtwagens en langzaam rijdende auto’s zigzagde ik me een weg naar Kinderdijk. Toen ik in het dorpje aan kwam en tussen de huizen door keek naar het poldergebied, sprong mijn hart meerdere malen. Mist en Molens. De 2 M’s die we zo graag willen hebben als fotograaf. En ja…ook die kleine gekleurde chocolade rakkers lusten we rauw. Maar bij aankomst op de parkeerplaats van het werelderfgoed was de mist al opgelost. Jammerrrrr.

Doordat ik nog niet in Kinderdijk was geweest, wist ik ook niet waar ik de welbekende polonaise rij van molens kon vinden. Als een kip zonder kop liep ik tussen de molens door die als soldaten paraat stonden om de zon te verwelkomen. Het wolkendek zag ik al de oranje gloed geven die een zonsopgang met zich mee bracht en nam dus ook snel mijn Sony A7III in de hand om alvast wat shots te maken van wat Hollandse reuzen. Met een uitgeklapte 3leggedthing in de hand zocht ik naar de juiste locaties. De locaties die vaak werden bezocht was niet moeilijk te spotten. Plat getrapte rietstengels en omgeploegde grondplekken (als of er een wilde zwijn daar heeft huisgehouden) gaven deze plekken vrij.

Op deze honken heb ik dan ook de meeste shots gemaakt. Ik wilde niet aankomen met standaard kiekjes van de molens, maar ook echt met compositie en licht aan de slag gaan. De 16-35mm Zeiss lens van Sony gaf me daar goed de mogelijkheid voor. Een stapje meer naar links of de camera wat meer cm’s naar rechts plaatsen doet wonderen. Een tip is dan om ook eerst zonder statief te werken om zo de juiste compositie te vinden. Door met de camera in de hand te bukken en te strekken krijg je snel een beeld wat je eerst niet voor ogen had.

Wat een feest was voor mij, was dat er geen tot weinig fotografen hier waren. Met verbazing liep ik dus ook rond, met aan de linkerkant de zon opkomend verder het park in. In de verte zag ik dan ook eindelijk een paar los lopende fotografen. Ik wist dan ook gauw dat daar de locatie was wat ik zocht. De vijf gebroeders molen langs de kant van het water met in hun kielzog de opkomende zon. Een fotograaf stond al ijverig te shooten op de beste plek, dus moest mijn creativiteit de vrije loop gaan. En dit vind ik helemaal niet erg. Hou er van om uitgedaagd te worden en om met iets origineels te komen. Dit is mij ook aardig gelukt. Met geduld, een out-of-the-box gedachte en een redelijk soepel lichaam om de juiste composities te vinden ben ik blij met wat ik geschoten heb. De onderstaande afbeeldingen laten dit ook zien.

Na anderhalf uur hielt ik het voor gezien. Een vergadering op het werk bracht mij om deze beslissing te nemen. Als ik dit niet had, was ik door het hele werelderfgoed gaan lopen om te exploren. Nieuwe locaties ontdekken voor een volgende zonsopgang. Want dat ik hier terug kom staat als een kinderdijk molen boven water.