De wekker snoosde ons uit bed rond 2:00. Een korte nacht, dat was het zeker. Een nacht waar zeker de voeten van mijn vrouw kun rusten, maar ook een nacht waar mijn fotografische duim en ogen konden bijkomen van het reportage geweld van gisteren. Vandaag stond weer een route van 40 km op het programma. De dag van wijchen. De dag die begon op de wedren. Daar aangekomen stonden al vele mensen klaar om hun loop te doen. Om 5:00 ging het startschot en konden ze zich een weg banen door de vele studentes die de lopers aan moedigden. Na mijn vrouw succes hebben gewensts ging ik naar mijn eerste locatie: Wijchen. Een plaatsje die ongeveer halverwege de route stond. Maar om daar te komen was een kriem.
Eerst weer naar de P+R om daar de auto op te halen om zo via een flinke omweg aan te komen bij Wijchen. Daar hoorde ik al dat mijn vrouw flink wat meters had gemaakt en ik mijn plan iets moest aanpassen. De sfeer van Wijchen omruilen voor de sfeer van de dijk. De dijk die alleen de 50 km lopers zouden bewandelen. De dijk waar geen bomen waren waar de lopers onder konden schuilen tegen de 26 graden hitte die er broedde op die dag. Wat wel minder was, was dat het gebruik van de drones af te raden viel, aangezien ik al vele drone handhavers zag die controles uitvoerde. De volgende dag toch maar de drone thuis laten. Maar allereerst mezelf bij de splitsing van de 40 km en 50 km me gesettled en met mijn Nikon wat details vastgelegd. De kinderen die langs de weg stonden om snoep uit te delen aan de wandelaars, de festivalposters langs de weg die een contrast gaven aan de vierdaagse en de vermoeide gezichten van de lopers. Maar vermoeid was mijn vrouw allerminst. Met een paardedrafje kwam ze aangehuppeld om zo bij mij een welverdiende pauze te krijgen. Met de voetjes uit de schoenen en ze hoog tegen een elektrakast te plaatsen, genoot ze van de mede-wandelaars.
Na een half uur ging ze de 40 km route bewandelen en ik de 50 km-lus. En wat hadden de mensen het daar zwaar. Menig zag ik bij een EHBO-post staan met de zweet op hun rug en een enkeling maakte nog even klein slaapje om de energie te krijgen om de dijk over te kunnen. Geen zuchtje wind en geen boom om te schuilen. Een hel voor de lopers, maar een walhalla voor mij als fotograaf. Geen meutes mensen waardoor ik me heen hoeft te ‘beuken’. Genoeg ruimte om fijne composities te pakken en genoeg emotie die voor het oprapen lag. Heerlijk dus. Een plek waar ik de hele dag zou rond slenteren om de andere sfeer van de vierdaagse vast te leggen. Maar de vierdaagse liep niet alleen hier op de dijk, maar ook in Beuningen. De plek waar ik vervolgens heen ging.
Daar had ik afgesproken met mensen om menig lopers een hart onder de riem te steken. Met de kaart van de vierdaagse op schoot en een bak koffie in mijn hand plande ik de route naar Beuningen. Dit bleek ook nog een uitdaging te zijn. Vele wegen waren dicht getimmerd en eindelijk in Beuningen aangekomen te zijn, moest ik me nog haasten omdat mijn vrouw als een raket ging. Niet echt zoals gepland, maar dit hoort er allemaal bij. Nabij de tussenstop was er een militaire ‘basis’ gevestigd samen met een EHBO-post. Daar heb ik nog vele contrasterende beelden geschoten. Helaas mocht ik niet bij de EHBO-post fotograferen, dit omdat dit speciaal moest worden aangevraagd. Weten we dat ook weer voor de volgende keer.
De aankomst van mijn vrouw bij de Wedren was weer fenomenaal vroeg. Rond 15:00 stapte ze met enigszins pijn in de voeten over de finish-lijn. De pijn werd veroorzaakt door een blaar op de kleine teen. Aangezien de zeven heuvelen de volgende dag beklommen ging worden hebben we besloten om de EBHO-post te gaan bezoeken. Bij de EHBO-post stond al een fikse rij. Niet de rij voor het laten behandelen, maar voor het halen van een nummer. Dit nummer werd dan op de duur omgeroepen zodat je behandeld kon worden door 1 van de tientallen EHBO-vrijwilligers. Mijn vrouw had nummer 736 en op het beeldscherm stond 386. Dit word een lange dag. Met zo’n 60 behandelingen per uur ging het toch nog vrij snel. Ook wat vrij snel ging, waren de vele lopers die zich ook lieten behandelen. Al was het niet voor blaren, dan was het wel voor massages. Om 18:30 stapte mijn vrouw de behandel-zaal in om vervolgens na 10 minuten naar buiten te lopen met een ingetapete kleine teen. Ze kan de zeven heuvelen gaan beklimmen. Ze was er klaar voor.
Leave a reply