Wat een zaligheid. 2 uur langer de tijd hebben om de vierdaagse uit te lopen. Het heerlijke gevoel dat mijn vrouw had, dat ze wist dat het vandaag de laatste dag was. Voor mij als fotograaf werd het vandaag een minder interessant , maar als man van, een mooie dag. Met een trots gevoel gingen we naar de Wedren. Om 5:00 zou ze starten en tot 18:00 de tijd krijgen om binnen te komen op de Wedren via de Via Gladiola; de straat die zich door Nijmegen boorde naar de finish. De eindstreep van 4 dagen die voor de lopers slopend waren. Een roalercoaster al om.
Maar eerst moest deze dag nog worden afgestreept. Ik wist al gauw wat mijn eerste stop zou zijn. Namelijk Overasseltse en Haterse vennen. Door dit mooie heide gebied zouden de lopers zich heen banen richting Overasselt. Door relatief op tijd te vertrekken vanuit het startpunt bij de Wedren, kwam ik bij zonsopgang bij de vennen. Met de lopers als een lange lint in de achtergrond, kon ik zo de opgaande zon in alle glorie vastleggen. Aangezien ik daar toch was heb ik even de Nijmeegse vierdaagse voor een dik half uur links laten liggen en me geconcentreerd op het schouwspel wat de natuur me liet zien. Met veel compositie spel en gesleutel aan de knoppen ben ik tevreden weer terug gekeerd naar het wandel-event.
Ik had met wat vrienden afgesproken in Beers om daar een korte pauze in te lassen voor mijn vrouw. Ook dit klein dorpje was gedoopt in de Nijmeegse vierdaagse saus. Een en al feest, lachende mensen en gevulde terrasjes. Al dan niet bij het restaurant, dan wel bij alle huizen die langs de route stonden. Honderden mensen die de wandelaars aanmoedigden. Een en al saamhorigheid. Die saamhorigheid straalde zich ook af bij onze vrienden. Met zoute stengels, koekjes en muziek stuwde ze de lopers nog extra meters door. Om zo bij een volgende woning hetzelfde te ontvangen. Bij aankomst van mijn vrouw bleek ze erg in haar nopjes te zijn. Het ging prima, het ging goed, het ging super. Wat wil je als loper nog meer hebben. Wel, een medaille zou wel op zijn plaats zijn. Die stond haar op te wachten aan het einde van Via Gladiola. Maar eerst moest ze noch de laatste 20 km afleggen.
Het fotograferen van de laatste 20 km is er niet van gekomen. Door de verschrikkelijke drukte in de stad en doordat ik de familie van mijn vrouw opwachtte gingen de reportage plannen van vandaag een beetje de prullenbak in. Maar dat maakte voor mij niet uit. Het ging nu om de emotie die zich tentoonstelde bij mijn vrouw. Vele kilometers getraind. Vele dagen opzij gezet voor dit event. Hier leefde ze naar toe. Een oerkracht die bij de mens naar boven komt in deze dagen. On-voor-stelbaar. De pijn en de glimlach. Zo dicht bij elkaar. De emote die mijn vrouw gaf toen ze haar familie en mij zag is onbeschrijfelijk. De kracht die een mens kan geven in die vier dagen. Dit heb ik in detail vast gelegd. Maar dit was voor mij niet genoeg. Dit wilde ik zelf mee maken. Volgend jaar doe ik mee. Zonder fototoestel, maar met met wandelschoen.
Leave a reply