Met mijn auto rij ik een parkeerplaats op. Onder de auto hoor ik gekraak van opengespleten bevroren plassen. Het heeft goed gevroren die nacht en ik heb de nodige wintermateriaal meegenomen. Dit keer naar een plek die onbekend voor me is, nabij de Posbank. Een half uur van mijn huis vandaan. Ideaal dus. De plek heet het Roozendaalse veld, met daarbij een zandbank wat, hoe origineel ook, het Roozendaalse zand heet. De dag hiervoor had ik al het idee om een foto survival tocht te gaan maken, aangezien de omstandigheden prima waren en een weids landschap ook mijn streven was. Het liefst iets nieuws. En tada…daar staat mijn auto op een leeg parkeerplaats onder een kudde door bladeren verlaten bomenpartij.
Met een zwier gooi ik mijn rugtas vol met stenen, zo voelt het tenminste, op mijn rug en pak als eerste mijn telefoon. Google maps geeft aan dat ik de tweede ‘straat’ rechts af moet als ik het veld op kom. Daar zou een Nederlandse woestijn opdoemen. Het zand wat normaal een zacht ondergrond onder mijn voeten geeft, was nu een harde brei geworden waar ik balancerend over heen moest lopen. Anders had ik de Nederlandse ambassade moeten bellen ivm een gebroken enkel. “Ah, kijk dit moet nummer 2 zijn. Even checken op maps. Nee….dit is de 1e pas. Huh, het zal wel..”. In de verte zie ik een welbekend gekleurd pijltje opdoemen die naar rechts wijst. Ik kijk naar de lucht en zie dat de deze verdeelt is. Hoge bewolking achter me en een blauwe luchtzee voor me. Een geel matrasje doemt in de verte op. De zon is in aantocht. Even een tandje erbij.
Links naast mij zie ik het zand al te voorschijn komen. Even een paadje opzoeken tussen de heideplanten, zonder dat ik deze beschadig, en dartel als een hertje het zand op. Want nu is het op zoek naar een juiste compositie en dat kan wel eens flink wat tijd in beslag nemen. Het zand had zich hier ook getransformeerd naar een zee van kleine rotspartijen. Dit maakt mijn zoekpartij het er niet makkelijker op. Niet alleen ben ik aan het speuren naar een gevallen boom of een rij struikjes. Maar ook kijk ik constant naar beneden om te kijken of ik mijn voeten wel goed zet. Zo ben ik zelf een gevallen object. Maar na een paar honderd meter zie ik een boom die zijn roes goed aan het uitslapen is en tussen gevallen naalden ligt. De lucht geeft nog niet het gewenste resultaat, maar geeft wel een mooie scheiding aan. Onze gevallen kameraad geeft deze lijn ook in het zand en dit maakt een mooi beeld wat mijn eerste plaat van de ochtend oplevert.
Maar om compositieleer te stimuleren ben ik verder gaan zoeken. Een door de wind gemaakte boog in het zand met daar boven op grote graspluimen is mijn volgende positie. Alleen zie ik dat de pluimen wel erg heen en weer zwieren. De wind laat van zich weten en dit betekend dat in de lucht ook het een en ander gaande is. Ik zie ook dat de wolken zich aan het versplinteren zijn en het gele matrasje langzaam oranje kleurt. Paarse en magenta tonen schieten als veren tevoorschijn. Ik kijk naar het kleurenfestijn boven me en kijk tevens neer naar mijn gevonden tarzanbocht in het zand. Ik laat mijn ogen heen en weer schieten over dit tafereel en zie dat dit het niet gaat worden. Er zit te veel onrust in de foto. In mijn ooghoek zie ik een klein grasheuveltje waar een klein struikje zich eenzaam bivakkeert. Zo vriendelijk als ik ben, ben ik hem op gaan zoeken. Omdat ik al een beeld voor ogen had door Mr Struik van een bepaalde hoogte op de gevoelige plaat vast te leggen ga ik onderweg al de statief op de juiste hoogte brengen. Met een gebogen rug begroete ik de struik en maak ik de plaat. Maar ik ben nog niet helemaal tevreden.
De discolamp boven me is al flink zijn magenta stralen aan het afstoten. Dan maar terug naar onze slapende natuurreus. Met een klein sprintje ga ik daar heen en vraag me af hoe de wandelaars mijn tafereel zullen aanschouwen. (“Kijk Henk, wat is hij nu weer aan het doen”, al wijzend naar mij. Waarbij Henk met een aangelijnde Bello zegt: “Oh dat is zo een fotograaf, die zie je vaker hier zo rond dartelen”). Gelukkig is de wind wat gaan liggen waardoor de kleurenpracht in de lucht wat langer stand houdt en ik mijn plaat kan maken waar ik voor gekomen ben. Die is binnen. Yes. Nu ik mijn plaat op de digitale kaart heb vast gelegd kan ik rustig kijken naar hoe de natuur zijn feestje aan mij toont. Wat wonen we toch prachtig hier en is de natuur wonderschoon.
Leave a reply